SMS OLDENBURG

Korweta Pancerna S.M.S. OLDENBURG

Na przełomie 19 i 20 wieku nastąpił olbrzymi przełom w technice, metalurgii oraz sposobach produkcji. Zmiany te nie ominęły budownictwa okrętowego. Nastąpił wielki wyścig pomiędzy opancerzeniem, kalibrem i mnogością artylerii, napędem oraz wykorzystaniem nowości technicznych. Z tego też względu przydatność nowo budowanych okrętów często była złudna i krótka. Podobnie było z pancernikiem S.M.S. Oldenburg.

W roku 1881 trzon niemieckiej floty składał się z czterech pancerników klasy SAKSONIA, oddanych do służby w latach 1878 do 1883. Zostały one zbudowane w stoczniach niemieckich w wyniku opracowanego w 1873 przez ówczesnego szefa admiralicji, generała-porucznika Albrechta von Stoscha, planu stworzenia floty i przydzielone do pozostających dalej w służbie okrętów starszej konstrukcji klasy PRUSY i KAJZER: KÖNIG WILHELM, HANSA, FRIEDRICH CARL oraz KRONPRINZ. Nadto plan von Stoscha przewidywał zbudowanie dwóch nowych jednostek rezerwowych. Jedna z nich miała zastąpić wycofany w 1871 ze służby pancernik PRINZ ADALBERT, a druga stanowić następną korwetę pancerną, zwiększającą stan posiadania floty. W roku budżetowym 1879/1880 dezyderat ten został po raz pierwszy przedłożony do decyzji Reichstagu i odrzucony.

W 1981 admiralicja ponownie postawiła wniosek o zastępstwo dla PRINZ ADALBERT i budowę nowej korwety „E”. Ale i tym razem nie udało się przedstawicielom marynarki przeforsować swoich zamierzeń w pełnym zakresie. Rezygnując z budowy jednostki zastępczej Reichstag przyznał jedynie drastycznie obcięte środki finansowe na zbudowanie korwety pancernej „E”, późniejszego OLDENBURGA.

O ile sporządzane w latach 1879-1881 projekty widziały jeszcze w nowym okręcie rozwinięcie klasy Saksonia, to obecny brak trzech milionów marek doprowadził do zbudowanie najbardziej chyba nieudanego okrętu Marynarki Cesarskiej. Położenie stępki, jako budowa nr 132 nastąpiło jesienią 1883 w stoczni Wulkan w Szczecinie, a 20 grudnia 1884 kadłub został zwodowany. Ten okręt kazamatowy z kadłubem w systemie wręgów poprzecznych i podłużnych został po raz pierwszy w Niemczech zbudowany całkowicie ze stali. Kadłub, podzielony na dwanaście przedziałów, miał na 60 procentach swojej długości dno podwójne. W dwóch maszynowniach zainstalowano dwie leżące czterocylindrowe maszyny dwukrotnego rozprężania, napędzające dwie śruby napędowe o średnicy 4,5 m. Pary dostarczało osiem ustawionych poprzecznie kotłów walczakowych, rozmieszczonych w dwóch kotłowniach. Energii elektrycznej dostarczały trzy prądnice na napięcie 65 V o mocy 29 kW.

Na linii wodnej kadłub chroniony był pancerzem zespolonym na warstwie drewna. Warstwa górna miała grubość 200 do 300 mm, dolna 180 do 250 mm. Kazamaty chronione były pancerzem grubości 150 do 200 mm na drewnie. Od góry kadłub przykryty był płytami 15 mm, a poniżej znajdował się pokład pancerny grubości 30 mm, sięgający od dziobu do rufy. Stanowisko dowodzenia chronione było płytami 25 do 60 mm.

Pomimo tego że Oldenburg w porównaniu z okrętami klasy Saksonia  posiadał przewagę artyleryjską nie przyniósł zamierzonego efektu .Przez swoją małą prędkość dla towarzyszącej eskadry był często przeszkodą a nie wzmocnieniem jak zakładano podpisując zgodę na budowę tej jednostki.

Dane techniczne: